Zoals de titel al zegt… volgens mij ben ik verslaafd. En dat nog wel aan naaien!
Het proces om een kledingstuk te maken, ieder stapje is verslavend. Het begint met een idee in mijn hoofd. En als dat idee er zit, dan moet en zal ik er mee aan de slag.
Alle tijdschriften die ik heb worden nageplozen op een patroon dat geschikt is. Het patroon tekenen en aanpassen naar mijn eigen wens, naar de markt voor de juiste stof. Het patroon knippen, spelden, naaien, afwerken….
Bij ieder onderdeel heb ik een opgelaten gevoel: ik wil verder, ik wil deze stap af hebben, ik wil naar de volgende stap. Eigenlijk jammer, want ik geniet dus bijna nooit van de stap zelf. Altijd wil ik verder en door. En het mooie is ook nog: als het af is, ben ik maar eventjes gerust gesteld. Meestal heb ik tijdens het naaien al weer een idee voor een nieuw project. Of erger nog, dat project is dwars door het andere project heen alvast gestart.
Wat klinkt dit ernstig… Nee hoor, zo bedoel ik het niet. Ik geniet van mijn verslaving. Het is echt even tijd voor mezelf, ook al maak ik iets voor de kinderen. En bovendien krijg ik vaak positieve reacties op de kleding die ik maak, en ben ik er trots op dat mijn kinderen er zo mooi bij lopen.
De conclusie luidt wel dat ik te kritisch ben. Als ik eenmaal een idee in mijn hoofd heb, dan moet het ook zo worden. Patronen zijn net niet wat ik zoek, het stofje dat ik in mijn hoofd heb is onvindbaar op de markt, de pasvorm moet tijdens het naaien toch nog wat anders, hier en daar een detail erbij. Uiteindelijk heb ik genoeg ervaring om het aan te passen zoals ik het wil. Alles moet kloppen. Maar wat is té kritisch? Meestal ben ik meer dan tevreden met het eindresultaat. En zo niet? Dan leer ik daarvan en komt er een nieuw naaiproject wat nog beter en mooier wordt. En zo houden we de verslaving in stand.
Zo, en nu eerst mijn andere verslaving voeden: chocola!
CoccolaMi 