Lego locomotief

 

Zoonlief vermaakt zich een zondag met lego bouwen. Hij verzon zelf een locomotief van lego. En die moet natuurlijk op internet getoond worden. Dus bij deze:

En hij doet het!

Bedankt voor het compliment…

Jij bent zó creatief! Dat hoort ik wel eens. Maar ja, ik vind eigenlijk van niet.

Eerst maar eens opzoeken wat creatief dan is.

Creatief:

1. Artistiek
2. Fantasierijk
3. Handig zijn met
4. Scheppend
5. Uitvindend
6. Veel voortbrengend
7. Vorm van boekhouden die verboden is

Artistiek? Nee, niet echt. Ik heb zelfs maar heel weinig interesse in kunst. Ik vind iets mooi, of niet. Een museum wil ik heus bezoeken, maar ik loop er toch relatief snel doorheen.

Fantasierijk: Ja, vooral een levendige geest heb ik wel. En humor: check (jaja, ik vind mezelf heel grappig, zo af en toe).

Handig zijn, ja dat ben ik wel. Ik heb een goede motoriek, zowel grof als fijn. En ik vind bij een probleem altijd wel een oplossing. Dus zowel lichamelijk als geestelijk behoor ik wel tot de handige mensen.

Ben ik scheppend? Als het erom gaat om iets te maken, dan wel. Maar scheppend is toch meer dan dat? Het is toch niet alleen produceren, maar iets maken dat eerder niet bestond. Laat dat scheppen maar God over, of iemand anders.

Uitvindend: enerzijds wel, anderzijds niet. Als ik iets niet weet, dan probeer ik het gewoon. Dus ik vind mijn eigen weg wel uit. Maar eerlijk waar: ik ontdek nooit iets nieuws wat nog niet bekend was op deze aardbol. Helaas (of gelukkig) ben ik geen Einstein.

Veelvoortbrengend? Ik ben geen productiebedrijf. En hoewel er genoeg projecten op de plank liggen, kan ik nou niet echt zeggen dat ik veel voortbreng. Maar daar kan aan gewerkt worden!

En Vorm van boekhouden die verboden is? Nee, ik ben zo eerlijk als maar zijn kan. Soms zelfs te.

Ik zie creatief zelf als ‘Origineel in het bedenken van nieuwe dingen’. En dat is nou juist wat me niet lukt. Ik heb voorbeelden nodig, andermans ideeën. En als ik dan weet wat ik wil, dán kan ik alles maken. Ik ben dus handig, ik kan het maken, en ik heb inzicht. Daar kom ik een heel eind mee. Maar echt creatief vind ik mezelf nog steeds niet. Ik zou zelfs heel graag wat creatiever zijn… Maar toch bedankt voor het compliment. Waarschijnlijk bedoel je dat je het mooi vindt wat ik maak. Dat is fijn om te horen…

Verhuisplannen

Hoewel mijn blog anders weerspiegelt, heb ik de laatste tijd niet stilgezeten.

Inmiddels gaan beide kinderen naar school, heb ik ander werk en worden er verhuisplannen gemaakt. We zitten in een stroom aan veranderingen. Dat is zeker spannend, maar het voelt 100% goed.

Het verbaast mij vaak hoe stellen om mij heen op jonge leeftijd al veel ‘voor mekaar’ hebben. Huisje, boompje, beestje. Opleiding, baan met goed salaris, auto van de zaak. Daarna volgt het kopen van een huis (en meestal niet het minste of geringste), trouwen met alles erop en eraan, en kindjes erbij. Is dat tegenwoordig de standaard? Het lijkt bijna wel een afstreeplijstje. Voor zichzelf, maar voor mijn gevoel ook voor de buitenwereld. Kijk eens wat wij kunnen, wat wij hebben, wat wij doen. Hoe gelukkig wij zijn…

Helaas zie ik steeds meer in onze leeftijdsgroep de eerste echtscheidingen voorkomen. Het lijstje is klaar, alles is afgestreept. En wat moet je dan nog? Waar is je relatie op gebaseerd? Op gezamenlijke (materiële) doelen die je in rap tempo bereikt hebt? Het huisje boompje beestje dat voor de buitenwereld het perfecte plaatje leek, blijkt lang niet zo perfect te zijn.

Soms heb ik het gevoel dat wij laatbloeiers zijn. Wij huren nog steeds in de sociale huursector. We zijn laat getrouwd, en het was een bescheiden dag omdat de financiën niet anders toelieten. Ook op werkgebied lijkt er nu eindelijk wat stabiliteit te ontstaan. Maar wat ben ik soms dankbaar dat ik meer moeite heb moeten doen om te komen waar ik nu sta. Ik heb het gevoel dat ik bewuster ben van de rijkdom die ik heb. Juist doordat ik weet dat ik met weinig kan rondkomen en toch gelukkig kan zijn.

Natuurlijk kijk ik er enorm naar uit om dit sociale huurwoninkje te verlaten en echt iets van onszelf op te starten. En wat komt er dan veel op je af! Nu zitten we dus midden in het proces van huizen bezichtigen, informatie inwinnen over hypotheken, verzekeringen, en alles wat er bij komt kijken. Leuk, maar ook spannend! En hopelijk genieten we dan lang én samen van de volgende fase.

Peuter-af

De zomer is eindelijk in aantocht en ook hier in het Zuiden van het land gaat de zomervakantie bijna beginnen. Kleuterzoon heeft zijn laatste schoolweek. Nog even een kinderfeestje, een waterdag op school, en nog een eindfeest te gaan. En als hoogtepunt mag ook peuterdochter nu eindelijk gaan oefenen op school. Ze heeft er zo lang naar uitgekeken en is er duidelijk aan toe om naar de basisschool te gaan.

Afgelopen week mocht ze voor het eerst naar school. Zelfverzekerd als ze is zegt ze dag tegen mij en gaat aan het spelen. Enigszins op sleeptouw genomen door zoonlief, die haar alles wijst en haar aan vriendjes en vriendinnetjes koppelt. Na schooltijd komen ze handje handje naar buiten gelopen. Ze heeft het duidelijk naar haar zin gehad. Maar dan komen er alsnog traantjes. Waarom? Omdat de eerste vraag die madam heeft luidt: ‘mama mag ik afspreken?’ Haar gedachte ‘nu ben ik groot’ is uit haar ogen af te lezen. Dat is echt 100% peuterdochter. Maar dit gaat vooral mij nog even te snel, dus nee, nu nog even niet afspreken…

Het is wel een hele verandering, misschien wel meer voor mij dan voor peuterdochter. Geen kinderen meer thuis, afscheid van het kinderdagverblijf. Ook ik ben er wel aan toe, maar toch zal het wel even wennen zijn.

En ja, peuterdochter is geen peuter meer, en kleuterzoon is geen kleuter meer. Dus vanaf nu wordt het kleuterdochter en zoon.

L. houdt van Shoarma

Manlief is zijn leven lang al vegetariër en ook ik heb lange tijd geen vlees gegeten. Sinds de zwangerschap heb ik echter de bewuste keuze gemaakt om wel weer vlees te eten. De achterliggende reden is vooral dat ik mijn kinderen niet vegetarisch wil opvoeden. Die keuze moeten zij later zelf kunnen maken. We eten nog steeds niet veel vlees, en ik probeer bewust te kiezen voor wat ik dan echt lekker vind.

Sinds haar geboorte heeft dochterlief een wit schaap als knuffel. Ze zijn onafscheidelijk. En vooral met het slapen kan ze niet zonder. Laatst liepen we echter voor het eerst tegen een probleem aan. De kinderen vroegen ‘wat eten we vanavond’. Dus ik antwoordde: ‘Shoarma’. Dochterlief barstte in huilen uit. Tja, dat ben ik zelf schuld. Ik heb haar knuffel destijds een naam gegeven: Shoarma…

Ook wanneer Shoarma in de was moet, is dat een hele strijd. Maar af en toe is dat toch echt wel nodig. Nu heb ik voor Shoarma een jurkje genaaid. Wie weet scheelt dat, want dan doe ik dat jurkje af en toe in de was. Vannacht heb ik Shoarma even bij haar weggekaapt om het jurkje aan te kunnen trekken. Vanmorgen was dochter helemaal blij met het jurkje. Hopelijk Shoarma ook. Ze lacht er in ieder geval wel bij.

Op een andere website vond ik een gratis patroontje voor het poppenjurkje. Ik heb de randjes gewoon afgewerkt door ze om te zomen.

 

Slakken, slakken, overal slakken

Toen het voorjaar zich aandiende, begon het weer te kriebelen. Zaadjes planten en opkweken op de vensterbank. Paprika, komkommer, courgette, kruiden en diverse soorten tomaat. En dan maar wachten tot de eerste zaadjes kiemen. Inmiddels werden het al aardig wat plantjes en zodra het weer het toeliet zette ik ze vol goede moed in mijn tante Moestuintje.

En wie waren er net zo enthousiast als ik? Juist, de slakken.

Het blijkt een ware slakkenplaag. Niet alleen bij mij in de tuin, maar in heel Limburg. Binnen 1 dag stond er niets meer in mijn tuintje. Alleen het steeltje van de plantjes lieten ze staan, als  vage herinnering dat ik er echt een plantje had gepoot. Ook poging twee resulteerde in ronde buikjes voor de slakken, zelfs met een rand slakkentape rondom het tuintje. Maar wat wil je met een gemiddeld aantal van 30 slakken per vierkante meter?

Nu blijkt een bierval goed te werken. Daar komen ze graag op af. Eén kleine ‘maar’. Naaktslakken ruiken over één dikke kilometer zo’n bierval.

En omdat ik zo van wiskunde hou even een leuk sommetje: Eén kilometer rondom mijn huis geeft een oppervlakte van 3,14 vierkante kilometer. Dat is 3.140.000 vierkante meter. Maal 30 slakken gemiddeld… Oeps…. 94.200.000 slakken!

Ik denk dat ik de buren maar een bierval cadeau doe….

Eerlijk gezegd denk ik dat die 30 slakken per vierkante meter wel een overschatting zijn vanuit de nieuwsberichten. Maar toch, op een regenachtige dag moet je behoorlijk hink-stap-springen om er geen te raken.

Ik heb uiteindelijk maar besloten bij poging drie om de plantjes in potten te zetten bovenop het muurtje van de schutting. Nu alleen nog wachten tot de tomaatjes rood kleuren…

 

Recykleer-jurkje

Iedereen heeft het wel. Zo’n kledingstuk dat je koopt en vervolgens nooit aantrekt. Omdat het toch niet is wat je dacht, omdat het toch niet zo lekker zit, omdat het toch niet past.

Ik had zo’n kledingstuk. Was het een rokje? Of toch een topje? Uiteindelijk trok ik het nooit aan. Dus bij deze kreeg het een nieuwe bestemming.

Aan de zijkant wat smaller. Klein randje aan de bovenkant eraf, en als bandjes aan de schouders bevestigd.Uiteraard is het nu een….. jurkje voor dochterlief.

Een heel eenvoudig en dankbaar projectje.

Schoolfoto’s

Bij mijn zoon op school komt aan het eind van het jaar de schoolfotograaf. Er wordt een portretfoto, een ‘actiefoto’ en een klassenfoto gemaakt. En samen met kleine zus op de foto al zit ze nog niet op school, kan na schooltijd ook nog even.

Ik herinner me vorig jaar nog goed. Oh jee, is de fotograaf al geweest? Had ik toch even wat gel in je haar moeten doen en een ander setje kleding voor je uitgekozen. Dat laat ik me niet nog eens gebeuren. Dus dit jaar stond het in de agenda genoteerd en gingen we zelfs de week ervoor nog even naar de kapper.

Wat poseerden ze lief samen. En dan afwachten of ze er leuk op staan.

Twee weken later krijg je de inlogcodes voor de website mee. Zoonlief moest van de fotograaf iedere keer ‘patatje’ zeggen. Dat heeft geresulteerd in een onderste-tanden-serie. Dochterlief daarentegen is fotogeniek en loves the camera. En ook samen staan ze er erg lief op.

Maar uiteindelijk is het één grote business. Natuurlijk, zo’n fotograaf heeft goede apparatuur en moet er zijn brood mee verdienen. Maar ze weten je wel op het gevoel te spelen. Foto’s van goede kwaliteit, met de allermooiste en liefste kinderen van de wereld (en dat vindt uiteraard iedere ouder van zijn eigen kinderen). Dan krijg je toch het gevoel: die foto wil ik niet missen in mijn collectie! En dat weten ze. Betaal er dan ook maar voor! Wat een prijzen…

Voor opa, oma, andere opa, oma ook nog een exemplaar? Of toch voordeliger met zo’n totaalpakket. Zucht… steun…. au in de portemonnee…

De volgende keer pak ik toch zelf maar weer eens de camera en maken we er zelf wel een leuke fotoshoot van. Klik klik klik, wat niet goed is gaat weg. Voor 10 cent per foto klaar.

Of nog beter: eindelijk eens al die duizenden foto’s uitzoeken die op de pc staan opgeslagen van alle niet te missen momenten van zoon- en dochterlief…

Poes poes poes…

Naast manlief, kleuterzoon, peuterdochter en ikzelf bestaat ons gezin uit een lieve poes. Zeven jaar geleden zijn we erbij geweest toen ze geboren werd. Het enige lapjeskatje van de 5 kittens die geboren werden. En van alle vijf was zei de ondeugendste. Vanuit het dialect noemde ik haar Boe’s de poes (waar is de poes?).

De kinderen zijn dol op haar, en Boes is op haar manier dol op de kinderen. Als er iemand ziek is, ligt ze bij diegene op het voeteneinde. ’s Ochtends doet ze mauwend een rondje langs alle slaapkamers om te kijken of iedereen er is. En als we naar het speeltuintje een straatje verderop wandelen, loopt ze mauwend en bewakend mee tot ze niet verder durft.

Op de markt zag ik een leuk poezenkatoentje. Een jurkje voor dochterlief kan er altijd bij. En met leuke roze details valt dat altijd wel in de smaak. Het is een standaard topje met rits op de rug, en een rok met plooien van contrasterend roze. Dochter is er blij mee. En Boes? Mauw!

 

 

Werken in opdracht

Voor een vriendin maakte ik in opdracht een geboorteslinger. Een vlaggenlijn van stof versierd met de naam, het sterrenbeeld en een verwisselbaar vlaggetje met de leeftijd.

Ze zocht zelf de stofjes uit op de markt: een erg leuke en stoere combinatie! Na het een en ander overleg ben ik er mee aan de slag gegaan. Ontwerpen, knippen, naaien, strijken… Een heel karwei moet ik zeggen! En al die verschillende kleurtjes zorgde voor vaak wisselen en opnieuw inrijgen van het juiste klosje garen. Waarschijnlijk word ik er wel handiger in als ik vaker een geboorteslinger zou maken.

Zelf vind ik het resultaat heel mooi geworden. Maar ik begrijp nu ook waarom dit soort artikelen zo enorm duur is. De materiaalkosten vallen nog wel mee, maar er gaat heel wat tijd in zitten. Dat had ik misschien iets onderschat.

Natuurlijk heb je dan ook wat. Geen standaard artikel dat massaal geproduceerd is in de fabriek, maar een handgemaakt, naar eigen wens ingevuld en met veel liefde gemaakt cadeau voor een kleine nieuwe wereldburger.

Enkele fotootjes, maar even zonder de vlaggetjes met de naam 😉